تو آن روح دیگر منی ...
تکه پاره ای از ما ماندست ، تو پرغریو ، عظیم آن بالاها ، آن دور دستهای بعید نشسته ای . دلم هوایت را کرده ، عجیب. رفته ای و تکه پاره هایی از ما به جای گذاشته ای ، همچو تکه های شکسته یک آیینه که یک صورت را در هر تکه جدا جدا نمایش می دهد ، من تکه های خودم – تکه های حاصل از عبور تو - را به هم می چسبانم ، هر یک در خود تو را دارند ، جدا جدا ...
عزیزدورم ، چرا اینطور شد؟ ، هلاکم کردی و این خسته را در دنیایی که تو در آن حضور نداری تنها گذاردی ، هلم دادی سمت کویر ، و گفتی این بیابان حق توست ، زیبای من ، شاید من لیاقت آن دشت سبز مجعد موهای تو را نداشتم ، اما خارهای این بیابان بدجور تند و برانند ، مرا از لطافت حضورت به تکدر ظلمت پرت کردی ، و حالا لنگان لنگان و پاپتی ، در این خشک زار وحشتناک ، راهیم و این خارهای مغیلان می آزاردم، اما همیشه تصویری از رخساره زیبای تو آن دور دستها همچو یک سراب ، من تشنه کام و ناکام از تو را به خود می کشد.
راحتت کنم ، دریای دنیا را گشتم تا فهمدیم جز تو هیچ کس لایق پرستش نیست ، مرا که از صومعه خویش اخراج کردی بگذار همینجا پشت درهای بزرگ اما بسته ، جایی گوشه سرزمینت اطراق کنیم ، نخواه که بروم ، من آن بی سرزمین تر از بادی هستم ، که به کمترین ها قانعم ، همین که بدانم این چراغ روشن از جائیست که تو در آن حضور داری ، می توانم بیایم به پنجره ای که چراغ روشن تو از پس آن شوق می آفریند و زندگی می بخشد بنگرم ، بلکه افتخار دهی و روزی پشت پنجره باز گردی ... اگر روزی آمدی مطمئن باش کسی آن پائین ها ، درون کپرکی چوبی ، بی اجاق ، بی هیزم در سرمای سرد این دوری ، به انتظارت نشسته ، همو که به قول خودت ، به تک تک گام های تو می اندیشد ...
یک چیزی ، او دیگر به گام های تو نمی اندیشد ، چه که یکبار با خود گفت ، حالا شاید نشسته یا خوابیده باشد ... و راه نمی رود، تازه اگر گام هم بردارد ، این فاصله سی سانتی متری هر گام برای یک عاشق خیلی زیاد است ، حالا با افتخار می گویم ، به نفس های تو می اندیشم ... نه که به قول آن استاد سخن ممد حیات و است مفرح ذات که چو فرو رود ممد عشق است و چون بر آید مفرح جان .
کاش واژه ها این قدر برای تو حقیر نبودند ، ببخش گرچه پوچی این مرکب ها پیش تو شاید بزرگ باشند ، اما طفیل عشق توام ، در تلمیذی خط ابرویت ره مان را تا استادی جسته ایم ، می پیمایم ره عشقت را تا استاد دوست داشتن تو شوم ... بپذیر ، تو آن روح دیگر منی ...
عزیزدورم ، چرا اینطور شد؟ ، هلاکم کردی و این خسته را در دنیایی که تو در آن حضور نداری تنها گذاردی ، هلم دادی سمت کویر ، و گفتی این بیابان حق توست ، زیبای من ، شاید من لیاقت آن دشت سبز مجعد موهای تو را نداشتم ، اما خارهای این بیابان بدجور تند و برانند ، مرا از لطافت حضورت به تکدر ظلمت پرت کردی ، و حالا لنگان لنگان و پاپتی ، در این خشک زار وحشتناک ، راهیم و این خارهای مغیلان می آزاردم، اما همیشه تصویری از رخساره زیبای تو آن دور دستها همچو یک سراب ، من تشنه کام و ناکام از تو را به خود می کشد.
راحتت کنم ، دریای دنیا را گشتم تا فهمدیم جز تو هیچ کس لایق پرستش نیست ، مرا که از صومعه خویش اخراج کردی بگذار همینجا پشت درهای بزرگ اما بسته ، جایی گوشه سرزمینت اطراق کنیم ، نخواه که بروم ، من آن بی سرزمین تر از بادی هستم ، که به کمترین ها قانعم ، همین که بدانم این چراغ روشن از جائیست که تو در آن حضور داری ، می توانم بیایم به پنجره ای که چراغ روشن تو از پس آن شوق می آفریند و زندگی می بخشد بنگرم ، بلکه افتخار دهی و روزی پشت پنجره باز گردی ... اگر روزی آمدی مطمئن باش کسی آن پائین ها ، درون کپرکی چوبی ، بی اجاق ، بی هیزم در سرمای سرد این دوری ، به انتظارت نشسته ، همو که به قول خودت ، به تک تک گام های تو می اندیشد ...
یک چیزی ، او دیگر به گام های تو نمی اندیشد ، چه که یکبار با خود گفت ، حالا شاید نشسته یا خوابیده باشد ... و راه نمی رود، تازه اگر گام هم بردارد ، این فاصله سی سانتی متری هر گام برای یک عاشق خیلی زیاد است ، حالا با افتخار می گویم ، به نفس های تو می اندیشم ... نه که به قول آن استاد سخن ممد حیات و است مفرح ذات که چو فرو رود ممد عشق است و چون بر آید مفرح جان .
کاش واژه ها این قدر برای تو حقیر نبودند ، ببخش گرچه پوچی این مرکب ها پیش تو شاید بزرگ باشند ، اما طفیل عشق توام ، در تلمیذی خط ابرویت ره مان را تا استادی جسته ایم ، می پیمایم ره عشقت را تا استاد دوست داشتن تو شوم ... بپذیر ، تو آن روح دیگر منی ...
0 نظر:
Post a Comment
<< خانه